Jeśli ktoś chciałby wyrobić sobie pogląd na właściwą strategię polskiej polityki zagranicznej, to niech przeczyta parę wpisów na kilku forach, a potem niech zajmie się czymś pożytecznym. Jeśli nie wie czym - wie jego żona.
Ostatecznie może sobie kupić turnus w Tworkach albo - jeśli nie cierpi na hemoroidy - niech naciągnie odporny na ślinę pokrowiec i zasiądzie na którejś z "prawicowych" kanap.
Poczytałem właśnie o pozycji naszego kraju na światowej szachownicy, o strefach wpływu, o naszych egzotycznych, ale wciąż upragnionych sojuszach, o naszej nienawiści do pragmatyzmu i przezroczystych okularów, o tym co jest tam, gdzie powinno być to, czego nie ma, i uświadomiłem sobie, że wypadkowy wektor naszej polityki ma w czasie i przestrzeni długość bliską zeru, a zaczepiany jest raz tu, raz tu, i patrzy - raz tu, raz tam, jak gdyby miały się wypełnić słowa poety
Jakby tam właśnie były i błękitem pieściły
Jedno tę, drugie tę, pół na pół
Nie mam najmniejszego zamiaru analizować wszystkich pomysłów, ani - w związku z tym, co wyżej napisałem - silić się na ich syntezę. Chciałbym tylko pozwolić sobie na zaprezentowanie kilku spostrzeżeń. Niektóre z nich będą absolutnie banalne - ale proszę Czytelnika, aby popisał się dobrocią serca i mi tego nie wytykał.
(1) Polska jest średniej wielkości krajem, średnio ważnym ekonomicznie, bardzo źle położonym politycznie.
(2) Kolejne rządy polskie zachowują się, jakby kompletnie nie rozumiały punktu (1).
(3) Wobec faktu, że na wielkość kraju i położenie polityczne wpływu nie mamy, cała nasza uwaga powinna być poświęcona szeroko rozumianej gospodarce kraju i na takim ułożeniu sobie stosunków z sąsiadami, żeby nasz potencjał ekonomiczny, naukowy i kulturalny rósł, wywołując u tych sąsiadów zdumienie o opóznionym zapłonie.
(4) Po to wstąpiliśmy do NATO, żeby Rosja granicy nam przesunąć nie mogła, a Niemcom - przesuwać nie wypadało.
(5) Jeśli na pytanie "po jaką cholerę wstąpiliśmy do Unii Europejskiej" odpowiedź brzmi "bo nie było wyboru, a można się było tylko starać nie pełzać na kolanach" - to z faktu bycia w Unii należy wyciągnąć wnioski.
(6) Wszelkie marzenie o tym, żeby Unię szlag trafił jest nieodpowiedzialne, bo politycznie i militarnie wrócilibyśmy do sytuacji z końca lat trzydziestych ubiegłego wieku. Przeciwnie - im silniejsza i sprawniejsza gospodarczo Unia - tym wyższa może być (chociaż nie musi) nasza pozycja. Blisko i daleko.
(7) Cała nasza uwaga powinna być więc poświęcona naprawie Unii Europejskiej, zwłaszcza, że rysuje się ku temu klimat - więc "teraz albo nigdy".
(8) Nasza sytuacja w Unii jest dosyć komiczna - położyliśmy się twarzą do ściany i nie przyjmujemy do wiadomości, że leżymy bez majtek. Wystawiliśmy wprawdzie za plecy kapelusz, ale napełnia się on coraz wolniej i niewiele przykrywa.
W Unii bronimy interesów pozaunijnych, udając, że chodzi o nasze (jeśli nie udajemy, to tym gorzej, bo do głupoty dorzucamy śmieszność).
Kupujemy egzotyczną broń, latamy z wojskiem, gdzie tylko egzotyczny palec wskaże (Turcja również jest w NATO, ale ile sobie każe za usługi płacić!), próbujemy (nieudolnie) wyszarpać z Ameryki "tarczę antyrakietową" (jakby taka tarcza mogła być szczelna, a Rosja miała nagle zgłupieć i od nowa zabrać się za kolonizację terenu z trzydziestoma milionami wrogów, miłujących strajki i "palenie opon"), robimy wszystko, żeby wzbudzić nienawiść i uczucia nacjonalistyczne u wszystkich bezpośrednich wschodnich sąsiadów, bardzo staramy się, żeby podzielona i nieufna była światowa Polonia, itd. itp.
(9) Jeżeli ktokolwiek sądzi, że przedstawiona w p. (8) logika polityczna ma cechy lewarka zdolnego nasze bezpieczeństwo i gospodarkę podnieść - to niech dopisze p. (10) z argumentami. A nuż się nimi zarażę.
Na razie pozdrawiam roztropnych.
A, jeśli mnie ktoś posądzi o branie pieniędzy z Łubianki albo chodzenie na zbiórki niemieckiej V kolumny - to parsknę ze śmiechu, a potem rozważę, czy się nie obrazić. W zależności od tego, kto posądzi.
